رزاسه یک بیماری نسبتا شایع پوست است که خیلی از اوقات با آکنه اشتباه می شود. رزاسه، معمولا افراد روشن پوست در سنین بین 30 تا 50 سال را بیشتر مبتلا می کند، اما در سایر سنین و در تمام نژادها ممکن است دیده شود. رزاسه با تمايل به برافروختگي و قرمزي صورت شروع مي شود و با پيشرفت بيماري بصورت قرمزي دائمي قسمت مياني صورت كه تدريجا“ گونه ها ، پيشاني ، بينی و چانه را نيز گرفتار مي كند ديده مي شود .
با استقرار بيماري عروق خوني ظريفی روي مناطق قرمز رنگ پديدار مي شوند که تلانژیکتازی نامیده می شوند. برخلاف آکنه، در رزاسه دانه هاي سرسياه ديده نمي شود.
در مراحل ابتدايي بيماري خودبخود عود و بهبودي نشان مي دهد، اما به تدریج قرمزی (اریتم) بیشتر شده و حالت پایدار پیدا می کند. معمولا رزاسه بیشتر از نظر ظاهری برای بیمار مشکل ایجاد می کند، هرچند گاهی اوقات در جریان بیماری رزاسه، چشم ها هم مبتلا می شوند که اگر درمان نشود، ممکن است به مشکلات جدی تری منجر گردد.
علت بیماری رزاسه به خوبی مشخص نیست. افزایش پپتید های آنتی میکروبیال همچون کاتلیسیدین، و به دنبال آن تجمع سلول های التهابی و اتساع عروق از جمله فرضیه های مطرح هستند. همچنین وجود مایت هایی چون دمودکس در برخی موارد رزاسه عامل اصلی به شمار میرود.
درمان:
درمان رزاسه، بسیار طولانی بوده و نیاز به حوصله دارد. نکته مهم پرهیز از استفاده از پمادهای حاوی کورتون است. این فراورده ها اگرچه در کوتاه مدت موثرند، اما در درازمدت باعث تشدید بیماری می شوند. اصل اولیه درمان رزاسه استفاده از آنتی بیوتیک ها در دوزهای ضد التهابی آنها می باشد. در موارد خاص از لیزر نیز در درمان رزاسه استفاده می شود.
